Authors/Antonius/EMet

"The clearest exposition of the twelve books of Aristotle's Metaphysics"

Antonius's commentary on the Metaphysics is really a combination of two works: Scotus’s questions on the Metaphysics inserted into a revision of Thomas Aquinas’s commentary in the light of Scotus’s doctrines in his Ordinatio. The commentary was published by Wadding as an Expositio of the twelve books of the Metaphysics, and for a long time was thought to be a genuine work of Scotus.

There is a discussion of the authenticity question in the Wadding-Vivès edition by Hugo Cavellus. This shows that while there were doubts in the seventeenth century, most scholars believed it to be a genuine work of Scotus. "No one expressly denies this except for Thomas Dempster and Matthew Ferchi", says Cavelli.

After an extensive examination of the work, Georgi Pini concluded that the commentary is actually «nothing more than a revision of Aquinas' work carried out according to Scotistic criteria» The manner of this revision can be seen in the table below, with Aquinas's text on the left, Antonius's text on the right.

Comparison table

The table below compares Antonius's expositio on the Metaphysics with the original by Thomas Aquinas. Each row contains a link to the corresponding sections, together with a link to Aristotle's text. The Aristotle (apart from book 7) is in English only.

Book I

Aristotle	Antonius (Vives 5/6)	Aquinas
	Proemium p.439	Proemium
c.1	I.1.1 p.442	Lecture 1
c.2	I.1.2 p.459	Lecture 2
c.3	I.2.1 p.471	Lecture 4
c.3 84a 18	I.2.2 p.481	Lecture 5
c.5 86b 10	I.2.3 p.498	Lecture 9
c.6	I.2.4 p.505	Lecture 10
c.8	I.3.1 p.517	Lecture 12
98 c.8 89b 24	I.3.2 p.527	Lecture 13
c.9	I.3.3 p.532	Lecture 14

Book II

Aristotle	Antonius (Vives 5/6)	Aquinas
c.1	II.1.1 p.558	Lecture 1
c.1 93 b19	II.1.2 p.561	Lecture 2
c.3	II.1.3 p.573	Lecture 5

Book III

Aristotle	Antonius (Vives 5/6)	Aquinas
c.1	III.1.1 p.578	Lecture 1
c.1 95 b4	III.1.2 p.580	Lecture 2
c.2	III.2.1 p.584	Lecture 3
c.3	III.2.2 p.602	Lecture 4
c.4 1001 a4	III.2.3 p.627	Lecture 12
c.5	III.2.4 p.633	Lecture 13
c.6	III.2.5 p.641	Lecture 14

Book IV

Aristotle	Antonius (Vives 5/6)	Aquinas
c.1	IV.1.1 p.647	Lecture 1
c.2 03 b23	IV.1.2 p.653	Lecture 2
c.3	IV.2.1 p.664	Lecture 5
c.4	IV.2.2 p.671	Lecture 6 n.11
c.5 09 a16	IV.2.3 p.694	Lecture 10
c.6	IV.2.4 p.711	Lecture 15
c.7	IV.2.5 p.716	Lecture 16
c.8	IV.2.6 p.721	Lecture 17

Book V

Aristotle	Antonius (Vives 5/6)	Aquinas
c.1	V.1.1 p.n12	Lecture 1
c.2	V.1.2 p.5	Lecture 2
c.3	V.1.3 p.15	Lecture 4
c.4	V.1.4 p.20	Lecture 5
c.5	V.1.5 p.26	Lecture 6
c.6	V.1.6 p.30	Lecture 7
c.7	V.1.7 p.45	Lecture 9
c.8	V.1.8 p.50	Lecture 10
c.9	V.1.9 p.52	Lecture 11
c.11	V.1.10 p.60	Lecture 13
c.12	V.1.11 p.66	Lecture 14
c.13	V.1.12 p.74	Lecture 15
c.14	V.1.13 p.78	Lecture 16
c.15	V.1.14 p.81	Lecture 17
c.16	V.1.15 p.89	Lecture 18
c.20	V.1.16 p.97	Lecture 20 n.5
c.24	V.1.17 p.105	Lecture 21
c.26	V.1.18 p.109	Lecture 21 n.14
c.29	V.1.19 p.118	Lecture 22 n.10
c.30	V.1.20 p.123	Lecture 22 n.21

Book VI

Aristotle	Antonius (Vives 5/6)	Aquinas
c.1	VI.1.1 p.126	Lecture 1
c1. 25 b28	VI.1.2 p.131	Lecture 1 n.13
c.2	VI.2.1 p.136	Lecture 2
c.4	VI.2.2 p.148	Lecture 4

Book VII

Aristotle	Antonius (Vives 5/6)	Aquinas
c.1	VII.1.1 p.152	Lecture 1
c1. 28 a31	VII.1.2 p.156	Lecture 1 n.13
c.3	VII.2.1 p.160	Lecture 2
c.4	VII.2.2 p.167	Lecture 3
c.4 30 a18	VII.2.3 p.174	Lecture 4
c.5	VII.2.4 p.177	Lecture 4 n.12
c.6	VII.2.5 p.181	Lecture 5
c.7	VII.2.6 p.189	Lecture 6
c.8	VII.2.7 p.199	Lecture 7
c.8 33 b19	VII.2.8 p.202	Lecture 7 n.11
c.9	VII.2.9 p.206	Lecture 8
c.10	VII.2.10 p.213	Lecture 9
c.10 35 b3	VII.2.11 p.219	Lecture 10
c.11	VII.2.12 p.225	Lecture 11
c.12	VII.2.13 p.234	Lecture 12
c.13	VII.2.14 p.242	Lecture 13
c.14	VII.2.15 p.249	Lecture 14
c.16	VII.2.16 p.260	Lecture 16
c.17	VII.2.17 p.264	Lecture 17

Book VIII

Aristotle	Antonius (Vives 5/6)	Aquinas
c.1	VIII.1.1 p.275	Lecture 1
c.2	VIII.1.2 p.279	Lecture 2
c.3	VIII.1.3 p.284	Lecture 3
c.3 43 b33	VIII.1.4 p.290	Lecture 3 n.20
c.4	VIII.1.5 p.294	Lecture 4
c.6	VIII.1.6 p.303	Lecture 5

Book IX

Aristotle	Antonius (Vives 5/6)	Aquinas
c.1	IX.1.1 p.309	Lecture 1
c.2	IX.1.2 p.314	Lecture 2
c.3	IX.1.3 p.318	Lecture 3
c.4	IX.1.4 p.323	Lecture 3 n.13
c.5	IX.1.5 p.325	Lecture 4
c.6	IX.2.1 p.329	Lecture 5
c.8	IX.2.2 p.336	Lecture 7
c.8 50 a3	IX.2.3 p.340	Lecture 8
c.8 50 b6	IX.2.4 p.344	Lecture 9
c.9 51 a22	IX.2.5 p.351	Lecture 10 n.6
c.10	IX.2.6 p.353	Lecture 11

Book X

Aristotle	Antonius (Vives 5/6)	Aquinas
c.1	X.1.1 p.362	Lecture 1
c.1 52 b18	X.1.2 p.367	Lecture 2
c.2	X.1.3 p.375	Lecture 3
c.3	X.2.1 p.381	Lecture 4
c.4	X.2.2 p.388	Lecture 5
c.4 55 a33	X.2.3 p.392	Lecture 6
c.5	X.2.4 p.398	Lecture 7
c.6	X.2.5 p.404	Lecture 8
c.7	X.2.6 p.411	Lecture 9
c.8	X.2.7 p.417	Lecture 10
c.9	X.2.8 p.421	Lecture 11

Book XI

Aristotle	Antonius (Vives 5/6)	Aquinas
c.1	XI.1.1 p.430	Lecture 1
[433-447 missing] 61 a29	XI.2.1 p.444	Lecture 3 n.9
c.5	XI.2.2 p.448	Lecture 5
c.6 62 b20	XI.2.3 p.459	Lecture 6
c.7	XI.3.1 p.468	Lecture 7
c.8	XI.3.2 p.472	Lecture 8
c.9	XI.4.1 p.480	Lecture 9
c.10	XI.4.2 p.489	Lecture 10
c.11	XI.4.3 p.502	Lecture 11
c.12 68 b20	XI.4.4 p.515	Lecture 12 n.26

Book XII

Aristotle	Antonius (Vives 5/6)	Aquinas
c.1	XII.1.1 p.519	Lecture 1
c.1 69 a30	XII.1.2 p.521	Lecture 2
c.2 69 b33	XII.1.3 p.527	Lecture 3
c.4	XII.1.4 p.532	Lecture 4
c.6	XII.2.1 p.542	Lecture 5
c.7 72 a25	XII.2.2 p.552	Lecture 7
c.7 72 b14	XII.2.3 p.558	Lecture 8
c.8	XII.2.4 p.566	Lecture 9
c.8 74 a14	XII.2.5 p.577	Lecture 10 n.20
c.9	XII.2.6 p.581	Lecture 11
c.10	XII.3.1 p.589	Lecture 12
c.10 75 b25	XII.3.2 p.597	Lecture 12 n.30

Extracts

Aquinas Bk I l.1 n6	Vives p.444
Quod autem visus sit immaterialior, patet si consideretur eius immutatio, qua ab obiecto immutatur. Nam, cum omnia alia sensibilia immutent organum et medium sensus secundum aliquam materialem immutationem,	Quare autem visus sit immaterialior, patet ex hoc, quia spiritualiori modo immutatur ab objecto quam alii sensus. Alia enim sensibilia immutant aliquo modo medium vel organum immutatione reali,
	visibile autem solum immutatione intentionali. Unde etsi omnis sensus sit receptivus specierum sine materia, ut patet. 2. de Anima, magis tamen visus.
sicut tactus obiectum calefaciendo et infrigidando, obiectum vero gustus, afficiendo sapore aliquo organum gustus mediante saliva, obiectum autem auditus per motum corporalem, obiectum autem odoratus per fumalem evaporationem, solum obiectum visus non immutat nec organum nec medium nisi spirituali immutatione. Non enim pupilla nec aer coloratur, sed solum speciem coloris recipiunt secundum esse spirituale.	Obiectum vero tactus aliquo modo immutat organum et medium, calefaciendo et frigefaciendo. Obiectum vero gustus, inficiendo aliquo sapore ipsum organum gustus. Obiectum autem auditus, per motum corporalem aeris. Obiectum vero odoratus, per fumalem evaporationem. Obiectum autem visus tantum immutat organum et medium immutatione intentionali, non enim pupilla, vel aer coloratur, sed speciem coloris recipiunt, modo intentionali.

Aquinas lib. 4 l. 14 n. 7	Vives p. 708
[…] Supra autem dictum est quod mirandum est si dubitant, quia ex eorum actibus apparet quod non dubitant, nec existimant omnia praedicta iudicia aequaliter esse vera.	Exponit autem quia mirum est si dubitant de praedictis, quia ex eorum actibus patet quod non dubitant, nec opinantur omnia iudicia esse aequaliter vera,
	ideo subdit: nam quia non existimant, id est, non sic opinantur palam; nullus enim eorum si suscipit, id est, opinatur, de nocte esse Athenis ens in Lybia, vadit ad Lyceum.
Si enim aliquis existens in Lybia in somnis videat se esse Athenis, vel aliquis existens Parisiis videat se esse in Hungaria in somnis, a somno surgens non talia operatur, qualia operaretur si in vigilia hoc percepisset. Iret enim ad Odion, idest ad locum quemdam qui est Athenis, si in vigilia se Athenis esse videret, quod non facit si hoc somniavit.	Vult dicere, quod si aliquis existens in Lybia videretur in somnis sibi esse Athenis, surgens a somno non faceret talia, qualia faceret si in vigilia hoc vidisset; iret enim ad Lyceum, id est, ad quemdam locum sic dictum, qui est Athenis, si in vigilia se videret esse Athenis, quod non facit quando hoc solum in somnis videt.
Ergo patet quod putat similiter esse verum, quod videtur dormienti et vigilanti.	Ex quo patet quod non opinatur aequaliter esse verum, quod videtur dormienti, et quod videtur vigilanti.
lib. 4 l. 14 n. 8 Similiter potest argui de aliis quaestionibus praedictis. Licet enim oretenus de talibus quaerant, tamen de eis in mente non dubitant.	Similiter autem potest argui de aliis quaestionibus praedictis; licet enim de talibus quaerant voce, de eis tamen non dubitant mente.
Unde patet rationem, esse nullam, qua ponebant omne quod videtur esse verum. Hoc enim ponebant, quia diversarum opinionum non potest accipi quae verior sit, sicut supra dictum est.	Patet ergo quod ratio eorum nulla est, illa scilicet per quam ponunt omnia apparentia esse vera, ex eo scilicet quod contrariorum opinantium non potest iudicari secundum eos quae sit verior, ut superius dicebatur; hoc enim falsum est, ut patet ex nunc dictis.

Aquinas lib. 3 l. 8 n. 3	Vives p. 604
Secundam rationem ponit ibi amplius autem quae procedit in rebus naturalibus. Et dicit quod illi, qui ponunt elementa corporum vel plura vel unum, illa dicunt esse principia et elementa corporum, ex quibus componuntur et constant tamquam in eis existentibus. Sicut Empedocles dicit, elementa corporum naturalium esse ignem et aquam, et alia huiusmodi, quae simul cum his elementa rerum dicit, ex quibus primis cum insint corpora naturalia constituuntur.	34. Ponit secundam rationem, quae procedit ab auctoritate, in rebus naturalibus, dicens quod amplius, qui dicunt elementa corporum, scilicet naturalium esse plura, et qui dicunt esse unum, principia dicunt esse, ex quibus, scilicet corpora, constituuntur, et constant tanquam scilicet inexistentibus, et primis, ut Empedocles ignem, et aquam, et quae sunt infra, scilicet aerem et terram, quorum aer est infra ignem, et terra infra aquam.
Ponebant autem praeter haec duo, alia quatuor principia, scilicet aerem et terram, litem et amicitiam, ut in primo dictum est. Non autem dicebat, nec Empedocles nec alii naturales philosophi, quod genera rerum essent earum principia et elementa.	Dicit esse elementa ex quibus inexistentibus sunt entia scilicet naturalia, sed non dicunt scilicet Empedocles et alii Naturales, genera esse principia eorum quae sunt.

The nationality question

I have anchored the St. Patrick reference as #dempster. To link externally, use the full URL anchor.

Aquinas	Antonius
lib. 7 l. 4 n. 12 Deinde cum dicit habet autem removet quasdam dubitationes circa praedeterminata; et dividitur in duas, secundum duas dubitationes quas removet. Secunda, ibi, est autem et alia dubitatio.	Vives 6 p.178 Movet duas dubitationes ad affirmationem datae solutionis, quarum secunda ponitur ibi: Est autem et alia dubitatio. Prima in duas, quia primo praemittit dubitationem. Secundo solvit eam, et applicat ad propositum. Secunda ibi: Quare horum.
Praenotanda autem sunt duo ad evidentiam primae particulae. Quorum primum est, quod quidam dicebant nullam definitionem esse ex additione, idest quod in nulla definitione ponitur aliquid, quod sit extra essentiam definiti. Et videbantur pro se habere hoc, quod definitio significat essentiam rei. Unde illud quod est extra essentiam rei, non debet poni in eius definitione, ut videtur.	Ad evidentiam huius praenotanda sunt duo. Primum est quod quidam dixerunt nullam definitionem esse ex additione, ita quod nihil ponitur in definitione alicuius, quod sit extra essentiam definiti, quorum forte fuit ratio motiva, quia cum definitio indicet quidditatem rei, ideo nihil ponitur in definitione, ut videtur, quod sit extra quidditatem definiti.
lib. 7 l. 4 n. 13 Secundum est, quod quaedam accidentia sunt simplicia, et quaedam copulata. Simplicia dicuntur, quae non habent subiectum determinatum, quod in eorum definitione ponatur, sicut curvum et concavum et alia mathematica. Copulata autem dicuntur, quae habent determinatum subiectum, sine quo definiri non possunt.	Secundum notandum est, quod quaedam sunt accidentia simplicia, quaedam copulata, quod dupliciter intelligi potest: uno modo ut dicatur accidens simplex, quod non habet subiectum determinatum, quod ponatur in eius definitione, sicut curvum et concavum, et alia materialia; sed dicitur accidens copulatam quod habet subiectum determinatum, sine quo non potest definiri sicut simum, vel aquilinum.
	Alio modo ut dicatur accidens simplex seorsum sumptum sine subiecto, puta ut cum dicitur simum, vel aquilinum. Accidens autem copulatum cum sumitur cum subiecto, puta cum dicitur nasus simus, quantum aequale, numerus par et huiusmodi; primo tamen modo videtur loqui Aristoteles de accidente copulato, ut patebit.
lib. 7 l. 4 n. 14 Est ergo dubitatio, si aliquis velit dicere quod ratio, quae est ex additione, non est definitio illorum accidentium quae sunt simplicia, sed copulatorum erit definitio. Videtur enim, quod nullius eorum possit esse definitio. Palam est ergo, quod si illa definiuntur, necesse est eorum definitionem ex additione facere, cum sine propriis subiectis definiri non possint.	Dicit ergo, quod habet dubitationem si quis dicit rationem ex additione non esse defintionem cuius erit definito ipsorum, scilicet accidentium, non simplicium, sed copulatorum; ex additione enim necesse est palam facere, scilicet definitionem accidentium copulatorum, cum since propriis subiectis non possint definiri.
	Exemplum, dico autem ut est nasus et concavitas, et simitas.
Sicut si accipiamus haec tria, idest nasus, et concavitas, et simitas: concavitas est simpliciter accidens, praecipue in comparatione ad nasum, cum non sit nasus de intellectu concavi.	Si enim accipiantur ista tria, patet quod concavitas non est accidens copulatum, quia non determinat sibi aliquod subiectum, cum possit convenire ligno, et lapidi, et circulo, et naso.
Simitas autem est accidens compositum, cum sit nasus de intellectu eius. Et ita simitas erit quoddam dictum ex duobus, inquantum significat hoc in hoc, idest determinatum accidens in determinato subiecto,	Simitas autem est accidens copulatum, cum respiciat subiectum determinatum, scilicet nasum; ideo subdit, quod supple simitas erit aliquid dictum ex duobus, 179 eo quod hoc in hoc, id est, eo quod significat accidens in subiecto determinato; et tamen nec concavitas, nec aquilitas, ut habet alia littera, et melius, quatenus aquilitas est accidens copulatum, de quo nunc est sermo, non autem concavitas.
et nec concavitas nec simitas est passio nasi secundum accidens, sicut album inest Calliae et homini per accidens, inquantum Callias est albus, cui accidit hominem esse. Sed simum est passio nasi secundum se. Naso enim inquantum huiusmodi competit esse simum.	Nec ergo aquilitas, nec simitas erit passio nasi, per accidens, sed secundum se, nec supple simitas, vel aquilitas inerit naso, ut album inest Calliae aut homini per accidens, inquantum Callias est album, scilicet cui Calliae, inquantum est albus, accidit esse hominem, sed insunt naso per se,
Sed sicut masculinum per se competit animali, et aequale quantitati, et omnia alia quaecumque secundum se dicuntur existere in aliquo, quia de omnibus est eadem ratio, et huiusmodi sunt in quibus, idest in quorum rationibus existit nomen eius cuius est passio, idest substantia, aut etiam ratio eius.	ut masculinum animali, et aequale quantitati, et omnia quaecumque dicuntur alicui existere secundum se, scilicet secundo modo, sicut passio inest subiecto.
Alia autem translatio loco eius quod est concavum, habet aquilinum. Et est planior sensus; quia in definitione aquilini ponitur nasus, sicut in definitione simi.
	Haec autem sunt in quibuscumque[166ra], id est, in quorum definitione existit; et ponitur aut ratio, id est, definitio; aut nomen, id est subiectum, cuius est haec passio;
Semper enim in definitionibus potest poni ratio loco nominis: sicut si dicimus quod homo est animal rationale mortale, potest poni loco nominis animalis definitio, ut dicatur quod homo est substantia animata sensibilis rationalis mortalis. Similiter si dicam quod masculus est animal potens generare in alio, possum etiam dicere quod masculus est substantia animata sensibilis potens generare in aliquo alio.	ubicumque enim ponitur definitum, potest poni definitio; quia igitur in definitione passionis pointur subiectum, potest etiam poni definitio subjecti, ut si dicatur quod risibile est homo habens aptitudinem ad actum ridendi.
lib. 7 l. 4 n. 15 Et sic patet, quod non contingit separatim ostendere, idest notificare aliquod praedictorum accidentium quae diximus copulata, sicut contingit notificare album sine hoc quod in eius definitione sive ratione ponatur homo. Sed non contingit ita notificare femininum sine animali; quia oportet quod animal ponatur in definitione feminini sicut et in definitione masculini.	Et subdit, quod non contingit ostendere separatim, id est, definire aliquod accidens copulatum, sicut contingit album sine homine, sed non feminum, sine animali.
	In definitione enim albi non ponitur necessario homo, sed in definitione Francisci, vel Sancti Patritii necessario ponitur animal, sicut subiectum in definitione propriae passionis.
	Deinde cum dicit: Quare horum quod quid erat esse, et est definitio, aut non est alicuius, aut si est, aliter est, quaemadmodum diximus.
Quare patet, quod non est alicuius praedictorum accidentium copulatorum quod quid erat esse et definitio vera, si nulla definitio est ex additione, sicut contingit in definitionibus substantiarum.	Solvit illam dubitationem, et applicat eam ad propositum, concludens ex praedictis: quare patet quod non est definitio, scilicet alicuius horum, scilicet accidentium copulatorum; si supple teneatur primum dictum quod nulla definitio sit ex additione,
lib. 7 l. 4 n. 16 Aut si est aliqua definitio eorum, cum non possint nisi ex additione definiri, aliter erit definitio eorum quam substantiarum, quemadmodum diximus in solutione secunda.	qualis est definitio substantiarum, aut si est ipsorum definitio, aliter est, quam substantiarum, quemadmodum diximus, scilicet in hac secunda solutione.
Et sic in hac conclusione innuit solutionem dubitationis praemissae. Quod enim dicebatur, quod nulla definitio est ex additione, verum est de definitione prout invenitur in substantiis. Sic autem praedicta accidentia non habent definitionem, sed alio modo per posterius.	Solutio ergo dubitationis est ista, quod nulla talis definitio est ex additione, non tamen hoc verum est universaliter; nam accidentia copulata habent utique definitionem, sed alio modo quam substantiae, quia habent ex additione, et ideo per posterius, et non aeque primo, ut superius dicebatur.

Antonius's footnote

(Vives 7 p.600).

Latin	English
Notandum quod in 13. et in 14. qui sequuntur, pertractat Philosophus opiniones aliorum et maxime Pythargoricorum, et Platonis, qui substantias separatas posuit numeros et ideas ; sed quia in dictis libris plurima ponuntur, quae ad Philosophiam quam nunc sequimur, modicum nos iuvant, quia etiam de illis opinionibus multa dicta sunt in libris praecedentibus, ut patet primo et tertio huius, ideo super duos libros sequentes nullus scribit aliquid, nec ipsos aliquando vidi, idcirco sequens vestigia aliorum sequentes duos libros exponere non curavi.	Note that in [books] 13 and 14 which follow, the Philosopher deals with the opinions of others and particularly of the Pythagoreans – and of Plato, who supposed that numbers and ideas were separated substances. But because several things are posited in the said books which (for the philosophy which we now follow) will be of little help to us, and also because many things are said about those opinions in the preceding books, as is clear from the first and third book of this work, therefore no one writes anyything about these two books. Therefore, following the footsteps of others, I have not bothered to expound on the following two books.
Volo autem scire omnes litteram istam legentes, quod tam sententiando quam notando secutus sum doctrinam illius subtilissimi et excellentissimi Doctoris, cuius fama et memoria in benedictione est, utpote qui sua sacra et profunda doctrina totum orbem adimplevit et facit resonare, scilicet Magistri Ioannis Duns, qui fuit natione Scotus, Religione Minor: unde, et verba eius in isto scripto frequenter reperies,sicut ab ipso tradita scripturae reperiuntur. Et idcirco si aliquid bene dictum in isto opere reperies, scias a fonte et profunditate suae doctrinae, ac scientiae emanasse. Si quid vero minus bene dictum, aut eius doctrinae quomodolibet contradicens, meae imperitiae adscribatur. Nam ego quantum sapio quantumque capio, quidquid est hic quod ipse exprimere intendebat, pes meus eius vestigia secutus est; et ideo si aliquid aliud repugnans sibi inveniatur quandoque nunc pro tunc revoco, paratus libenti animo emendare.	But I wish everyone reading this text to know that in my views, as well as in my writing I am following the doctrine of the subtle Doctor, whose fame and memory is blessed, inasmuch as he, by his sacred and profound doctrine, has filled and made resound the whole world, namely John Duns Scotus, who was of the Scottish nation, and of the Minorite religion. Hence you will frequently find his words in this work, just as the words of the scriptures are found handed down by him. And for that reason if you find something well said in this work, you will know that it emanates from the profundity of his doctrine and of his knowledge. But if you find something less well said, or in any way contradicting his doctrine, put it down to my inexperience. For I , as far as I understand and grasp [his doctrine], whatever is here that he intended to express, my feet are following in his footsteps. ; et ideo si aliquid aliud repugnans sibi inveniatur quandoque nunc pro tunc revoco, paratus libenti animo emendare.

See also

• MacCaghwell's judgment - Hugh MacCaghwell's verdict on the authenticity of the expositio.

Secondary Sources

• “Some Remarks on Duns Scotus’ Expositio on the Metaphysics.” In Editori di Quaracchi 100 anni dopo. Bilancio e prospettive. Atti del Colloquio Internazionale, Roma 29–30 maggio 1995, edited by A. Cacciotti and B. Faes de Mottoni, 171–186. Roma: Edizioni del Pontificio Ateneo Antonianum, 1997.
• “Scotistic Aristotelianism: Antonius Andreas’ Expositio and Quaestiones on the Metaphysics.” In Via Scoti. Methodologica ad mentem Joannis Duns Scoti. Atti del Congresso Scotistico internazionale, Roma 9–11 marzo 1993, edited by L. SILEO, vol. 1, 375–389. Roma: Edizioni del Pontificio Ateneo Antonianum, 1995.
• "Three Franciscan Metaphysicians after Scotus". (William Duba) in A Companion to the Latin Medieval Commentaries on Aristotle’s Metaphysics edited by Fabrizio Amerini, Gabriele Galluzzo.
• In Poland M. Gensler made a catalogue of Antoni’s works with the incipits, explicits, and a complete list of manuscripts and printed works. He published this in Mediaevalia Philosophica Polonorum 31 (1992).