Authors/Heytesbury/Sophismata/Sophisma 13

Latin	English
[Tredecimum sophisma]
[Isti pugnant ut vincant]
[125rb]Isti pugnant ut vincant se.
Hoc sophisma probatur sic: ponatur quod Socrates pugnet cum Platone ut vincat ipsum, et Plato pugnet e contra cum Socrate ut vincat ipsum, et non pugnant isti duo cum aliquibus aliis, nec cum aliquo alio. Quo posito arguitur sophisma sic: isti pugnant ut vincant aliquos aut isti pugnant ut vincant seipsos aut ut vincant alios quam seipsos, sed ipsi non pugnant ut vincant alios quam ipsos; ergo isti pugnant ut vincant seipsos.
Minor patet: quia ipsis non pugnant ut vincant alios quam Socratem et Platonem, et ipsimet sunt Socrates et Plato; ergo ipsi [non] pugnant ut vincant alios ab istis.
Similiter: isti pugnant ut vincant istos, demonstratis seipsis; ergo sophisma est verum. Assumptum arguitur sic: iste pugnat ut vincat istum, demonstrando praecise Platonem, et iste pugnat ut vincat istum, demonstrando Socratem; ergo isti pugnant ut vincant istos, demonstrando seipsos.
Ad oppositum arguitur sic: isti pugnant ut vincant se; ergo isti pugnant ut vincantur, consequens falsum: quia nullus illorum pugnat ut vincatur, sed quilibet istorum pugnat ut non vincatur.
Similiter sic: isti pugnant ut vincant se; ergo aliquis istorum pugnat ut vincat se, consequens falsum.
Similiter sic: isti pugnant ut vincant se; ergo isti pugnant contra se, sed isti pugnant pro se; ergo isti pugnant contra illos pro quibus pugnant, consequens falsum; ergo et cetera. Ad sophisma, posito casu isto, dicitur negando ipsum.
Et ad argumentum primum in oppositum, quando arguitur sic “isti pugnant ut vincant aliquos, et isti non pugnant ut vincant alios quam seipsos; ergo isti pugnant ut vincant seipsos”, dicitur negando antecedens: quia isti non pugnant ut vincant aliquos: quia sicut probat unum argumentum factum ad oppositum sophismatis, isti non pugnant contra aliquos: quia tunc sequitur quod isti pugnant contra illos pro quibus pugnarent, ita bene sicut possent, quod est impossibile, unde utrumque illorum repugnat contra aliquem unum.
Et isti non pugnant contra aliquos nec contra aliquem, unde ipsi pugnant et tamen non pugnant contra aliquem nec contra aliquos, unde [125va] signatis duobus contradictoriis, ista sunt contradictoria et tamen nullius sunt contradictoria, nec ipsa sunt aliquorum contradictoria et tamen utrumque illorum est alicuius contradictorium, et sic est in proposito, videlicet quod isti duo non pugnant contra aliquos et tamen utrumque illorum pugnat contra aliquem, nec sequitur ‘utrumque illorum pugnat contra aliquem; ergo isti pugnant contra aliquos’, sicut posito quod Socrates et Plato pugnarent contra Ciceronem et Socratem et e contra, tunc sequitur quod Socrates et Plato non pugnant contra aliquos: quia hoc tunc foret contra seipsos, et tunc sequitur quod ipsi simul pugnarent contra seipsos et pro seipsis prudenter et rationabiliter: quia ponatur quod quilibet istorum quattuor rationabiliter pugnent, et tunc, sicut prius dictum est, sequitur illud impossibile deductum: si Socrates et Plato non pugnant contra seipsos, sed contra Ciceronem et Socratem, per idem argumentum quo probatur quod ipsi pugnarent contra Ciceronem et Socratem potest probari quod ipsi pugnarent pro seipsis, sicut patet intuenti.
Et praeterea ad hoc sequitur prior conclusio impossibilis, scilicet quod isti pugnent contra istos et pro istis: quia qualitercumque arguitur quod ipsi pugnent contra istos, potest etiam argui quod ipsi pugnant pro istis. Si enim sic arguitur: Socrates pugnat contra Ciceronem et Plato contra Socratem; ergo Socrates et Plato pugnant contra Ciceronem et Socratem, sic etiam potest argui sub eadem forma sic: Socrates pugnat pro Socrate, et Plato pugnat pro Cicerone; ergo Socrates et Plato pugnant pro Socrate et Cicerone; sequitur igitur quod si pugnent in casu isto contra aliquos quod ipsi pugnent pro eisdem; igitur non valet ista consequentia ‘uterque istorum pugnat contra aliquem; igitur isti pugnant contra aliquos’. Et consimiliter dicitur respectu quorumcumque duorum exercituum pugnantium quod tales duo exercitus pugnant, et tamen non pugnant contra aliquem nec aliquos, et tamen quilibet illorum forte pugnat contra mille armatos.
Et si arguitur quod ex isto sequitur quod non est possibile quod aliqui pugnarent contra aliquos nisi quilibet istorum pugnaret contra quemlibet illorum, huic dicitur quod hoc est falsum et impossibile.
Ponitur enim quod A pugnet contra B et e contra, et C contra D et e contra, cum casu posito stat tunc quod A et C pugnent contra B et D, etiam stat quod ipsi non pugnent contra B et D, ut ipsi A et B pugnarent Romae et C et D Londonis; ideo non sequitur licet aliqui duo pugnent contra aliquos duos quod uterque istorum pugnaret contra quemlibet illorum contra quos ipsi pugnant; et ideo non sequitur ‘iste pugnat contra istum, et iste contra istum; ergo isti pugnant contra istos’, nec valet ista consequentia ‘isti non pugnant contra istos; ergo isti non pugnant contra istos’.
Et sicut iam dictum est ad primam formam negando, scilicet quod ipsi pugnant ut vincant aliquos, posito primo casu sophismatis, ita dicitur ad secundam formam, quando arguitur “isti pugnant ut vincant istos”, dicitur negando istam propositionem. Sequitur enim ‘isti non pugnant contra ut vincant aliquos; ergo isti non pugnant ut vincant istos, quibuscumque demonstratis’; ideo et cetera.
Et ad argumentum, quando arguitur quod sic: quia sequitur ‘iste pugnat ut vincat istum, et iste pugnat ut vincat istum; ergo isti pugnant ut vincant istos’, dicitur [et] negatur ista consequentia, ut prius dictum est, neque sequitur ‘iste pugnat contra istum, et iste pugnat contra istum; ergo isti pugnant contra istos’.
Sed forte arguitur sic probando istam propositionem ‘isti pugnant ut vincant aliquos’: quia isti pugnant ut vincant; ergo isti pugnant ut vincant aliquos vel aliquem, sed isti non pugnant ut vincant aliquem; ergo isti pugnant ut vincant aliquos.
Consequentia patet, et arguitur prima propositio illa, scilicet ‘isti [125vb] pugnant ut vincant’: quia iste pugnat ut vincat, et iste pugnat ut vincat; ergo uterque istorum pugnat ut vincat; ergo isti pugnant ut vincant.
Similiter: isti duo pugnant ut obtineant victoriam; ergo isti duo pugnant ut vincant. [Con]sequentia nota est, et antecedens patet cuilibet intuenti. Ideo ad hoc dicitur concedendo conclusionem, videlicet quod ipsi pugnant ut vincant, et tamen negatur consequentia ‘ergo pugnant ut vincant aliquem vel aliquos’, ut prius dictum est. Ipsi enim non pugnant ut vincant aliquos vel aliquem nisi ipsi pugnarent contra aliquem vel aliquos, sed, sicut ab initio concessum est, ipsi non pugnant contra aliquem vel aliquos; ideo ipsi non pugnant ut vincant aliquem vel aliquos.
Sed iterum forte arguitur sic: ipsi pugnant ut ipsi vincant; ergo ipsi pugnant ut ipsi vel alii vincantur.
Consequentia patet ab activa ad passivam.
Huic dicitur quod regula non vadit ad propositum. Haec enim regula intelligitur de tali propositione cuius principale verbum est verbum activum et cetera, sed sic non est in proposito: quia hoc verbum ‘vincant’ non est verbum principale istius propositionis ‘isti pugnant ut vincant’, sed hoc verbum ‘pugnant’; ideo non accipitur ibidem regula ad propositum ad probandum istam consequentiam negatam, sed qualiter regula intelligitur prius apparuit diffuse, et sic patet sophisma et cetera.
2